จดหมายถึงลุงถวิล

วันนี้คุณนายขอเขียนเป็นภาษาไทย เพราะอยากเขียนให้คนคนนึงได้อ่าน คนคนนั้นก็คือคนที่ทำให้ทริปเวียดนามล่าสุดของคุณนาย น่าประทับใจขึ้นอีก 60% คนคนนั้นชื่อลุงถวิล

คุณนายจำชื่อเวียดนามของลุงถวิลไม่ได้จริงๆ เลยขอเรียกลุงถวิลในชื่อไทยๆ นี่แหล่ะ ลุงถวิลเป็นไกด์ประจำทริปให้พวกเราชาวอ้อยอิ่งทัวร์เป็นเวลาสองวันสองคืน ตั้งแต่ที่เราลงเครื่องที่ดานัง ขับเข้าฮอยอัน เที่ยวฮอยอัน แล้วจบลงที่เว้ ลุงถวิลพูดไทยชัดเสียยิ่งกว่าคนไทยหลายคน อ่านหนังสือไทยมากกว่าคนไทยหลายคน และรู้จักเมืองไทยดีกว่าคนไทยหลายคน

ลุงถวิลเป็นคนเวียดนาม แต่เกิดที่เวียงจันทน์ ใช้ชีวิตวัยเด็กที่ชุมพร โตที่เชียงใหม่ แล้วกลับบ้านเกิดเพื่อมารับใช้ประเทศในสงครามกับอเมริกา (สงครามนี้คนอเมริกันเรียกว่า Vietnam War ส่วนคนเวียดนามเรียกว่า American War) จนรอดชีวิตผ่านสมรภูมิรบมาได้ก็มารับราชการทหารต่อ เป็นอาจารย์สอนวิชาจิตวิทยาการทหาร จนเกษียร จึงออกมาทำงานอดิเรก เช่น ออกแบบสร้างบ้านบ้าง แปลหนังสือ (ซีไรท์)​ จากไทยเป็นเวียดนามบ้าง และเป็นไกด์บ้างไรบ้าง (ลุงถวิลบอกสั้นๆ ว่า ลุงแปลหนังสือเพราะอยากให้คนเวียดนามรู้จักเมืองไทยมากขึ้น และเป็นไกด์เพราะอยากให้คนไทยรู้จักเวียดนามมากขึ้น)


ตลอดทริป นอกจากเราจะได้เกร็ดความรู้เกี่ยวกับสถานที่สำคัญๆ ของเวียดนามแล้ว เรายังได้ฟังบทบรรยายประวัติศาสตร์ของประเทศเวียดนาม (และไทย) อย่างละเอียด ในมุมมองของคนเวียดนาม แบบที่หาอ่านที่ไหนไม่ได้ในอินเตอร์เน็ท ได้ฟังยุทธศาสตร์การรบของชาวเวียดกงต่อกองทัพอเมริกาที่ดูภายนอก เหมือนจะด้อยกว่า แต่กลับต้านแรงเหล่าอเมริกันไว้ได้ จนเค้ายอมแพ้ ได้ฟังน้ำคำของคนที่อยู่ในเหตุการณ์จริงๆ ได้ฟังถึง "ใจ" ของลุงถวิล และ "ใจ" ของคนร่วมชาติของลุง ที่ทำให้ชาวอ้อยอิ่งทัวร์ของเราเต็มตื้นและซาบซึ้งจริงๆ

ลุงยังมีความน่ารักอีกหลายกระบุง เล่าสามวันไม่จบ ความรักของลุงกับ "เธอ" ของลุงนั้นยิ่งกว่าบุพเพสันนิวาส (ลุงเรียกแทนภรรยาตัวเองกับพวกเราว่า "เธอ") รักกันก่อนรบ แยกกันไปคนละกองพล แล้วกลับมาเจอกันในป่าระหว่างสงครามเลยแต่งกัน (ลุงบอกว่าเพราะเธออยากให้แต่งเลย)​ อยู่ด้วยกันแป๊บๆ ก็แยกกองพลกันอีก แล้วดันได้มาเจอกัน (โดยมิได้นัดหมาย) หลังรบที่โฮจิมินข์ ถ้าไม่เรียกว่ายิ่งกว่าบุพเพฯ แล้วจะเรียกอะไร ลุงโรแมนติกมาก ลุงบอกว่า เวลาลุงมาทำงานไม่เจอกันนานๆ ก็จะโทรกลับไปหาเธอ ถามว่า เธอกินข้าวรึยัง คิดถึงกันบ้างรึเปล่า ผู้หญิงในอ้อยอิ่งทัวร์ของเราถึงกับน้ำตาซึมด้วยความปลื้ม (แกมอิจฉา)

ขอบคุณลุงถวิลค่ะ ลุงทำให้ทริปเวียดนามของเรามีความลึก มีเรื่องราว สีสัน ขอบอกอีกครั้งว่ารู้สึกทึ่งในความเป็นมนุษย์อันมีค่าของคุณลุงจริงๆ อยากให้ลุงได้อ่านเรื่องราวนี้ (แม้ว่าไม่ได้เขียนโดยคุณวินทร์ เลียววาริณนักเขียนคนโปรดของลุง)​ ให้ลุงได้รู้ว่า มีคนไทยกลุ่มหนึ่งได้รู้จักและ "รัก" เวียดนามมากขึ้น...เพราะลุง